شنیدنیهای کوتاه اما شنیدنی!!!
یک مورچه در پی جمع کردن دانه های جو
از راهی می گذشت و نزدیک کندوی عسل رسید از بوی عسل دهانش آب افتاد ولی کندو بر
بالای سنگی قرار داشت و هر چه سعی کرد از دیواره سنگی بالا رود و به کندو برسد نشد.
دست و پایش لیز می خورد و می افتاد.
هوس عسل او را به صدا درآورد و فریاد
زد:«ای مردم، من عسل می خواهم، اگر یک جوانمرد پیدا شود و مرا به کندوی عسل برساند
یک «جو» به او پاداش می دهم.»
یک مورچه بالدار در هوا پرواز می کرد. صدای مورچه
را شنید و به او گفت:«نبادا بروی ها... کندو خیلی خطر دارد!»
مورچه گفت:«بی خیالش باش، من می دانم که چه باید کرد.»
خیلی جالبه حتما بقیشو بخونید!!!!!!
بالدار گفت:«آنجا نیش زنبور است.»مورچه گفت:«من از زنبور
نمی ترسم، من عسل می خواهم.»
بالدار گفت:«عسل چسبناک است، دست و پایت گیر می
کند.»
مورچه گفت:«اگر دست و پاگیر می کرد هیچ کس عسل نمی خورد.»
بالدار
گفت:«خودت می دانی، ولی بیا و از من بشنو و از این هوس دست بردار، من بالدارم،
سالدارم و تجربه دارم، به کندو رفتن برایت گران تمام می شود و ممکن است خودت را به
دردسر بیندازی.»
مورچه گفت:«اگر می توانی مزدت را بگیر و مرا برسان، اگر هم نمی
توانی جوش زیادی نزن. من بزرگتر لازم ندارم و از کسی که نصیحت می کند خوشم نمی
آید.»
بالدار گفت:«ممکن است کسی پیدا شود و ترا برساند ولی من صلاح نمی دانم و
در کاری که عاقبتش خوب نیست کمک نمی کنم.»
مورچه گفت:«پس بیهوده خودت را خسته
نکن. من امروز به هر قیمتی شده به کندو خواهم رفت.»
بالدار رفت و مورچه دوباره
داد کشید:«یک جوانمرد می خواهم که مرا به کندو برساند و یک جو پاداش بگیرد.»
مگسی سر رسید و گفت:«بیچاره مورچه، عسل می خواهی و حق داری، من تو را به آرزویت
می رسانم.»
مورچه گفت:«بارک الله، خدا عمرت بدهد. تو را می گویند «حیوان
خیرخواه!»
مگس مورچه را از زمین بلند کرد و او را دم کندو گذاشت و رفت.
مورچه خیلی خوشحال شد و گفت:«به به، چه سعادتی، چه کندویی، چه بویی، چه عسلی،
چه مزه یی، خوشبختی از این بالاتر نمی شود، چقدر مورچه ها بدبختند که جو و گندم جمع
می کنند و هیچ وقت به کندوی عسل نمی آیند.»
مورچه قدری از اینجا و آنجا عسل را
چشید و هی پیش رفت تا رسید به میان حوضچه عسل، و یک وقت دید که دست و پایش به عسل
چسبیده و دیگر نمی تواند از جایش حرکت کند.
مور را چون با عسل افتاد
کار -------
دست و پایش
در عسل شد استوار
از تپیدن سست شد پیوند او ----------دست و پا زد، سخت تر شد بند او
هرچه برای نجات خود کوشش کرد نتیجه نداشت. آن وقت فریاد زد:«عجب گیری
افتادم، بدبختی از این بدتر نمی شود، ای مردم، مرا نجات بدهید. اگر یک جوانمرد پیدا
شود و مرا از این کندو بیرون ببرد دو جو به او پاداش می دهم.»
گر جوی دادم
دو جو اکنون دهم -------- تا از این درماندگی بیرون جهم
مورچه بالدار از سفر برمی گشت، دلش به حال او سوخت و او را نجات داد و گفت:
«نمی خواهم تو را سرزنش کنم اما هوسهای زیادی مایه گرفتاری است. این بار بختت بلند
بود که من سر رسیدم ولی بعد از این مواظب باش پیش از گرفتاری نصیحت گوش کنی و از
مگس کمک نگیری. مگس همدرد مورچه نیست و نمی تواند دوست خیرخواه او باشد.»
دو روی سکه
لئوناردو داوینچی موقع کشیدن تابلو "شام آخر", دچار مشکل بزرگی شد:
می بایست "نیکی" را به شکل عیسی" و "بدی" را
به شکل "یهودا" یکی از یاران عیسی که هنگام شام تصمیم گرفت به
او خیانت کند, تصویر می کرد. کار را نیمه تمام رها کرد تا مدل
های آرمانی اش را پیدا کند.
روزی دریک
مراسم همسرایی, تصویر کامل مسیح را در چهرة یکی از جوانان همسرا یافت. جوان را به کارگاهش دعوت کرد و از چهره اش اتودها
و طرح هایی برداشت.سه سال گذشت. تابلو شام آخر تقریباً تمام
شده بود ؛ اما داوینچی هنوز برای یهودا مدل مناسبی پیدا نکرده
بود.
کاردینال مسئول کلیسا کم کم به او
فشار می آورد که نقاشی دیواری را زودتر تمام
کند. نقاش پس از روزها جست و جو , جوان شکسته و ژنده پوش مستی را در جوی آبی یافت. به زحمت از دستیارانش خواست او را تا کلیسا بیاورند ,
چون دیگر فرصتی برای طرح برداشتن از او نداشت. گدا را که درست
نمی فهمید چه خبر است به کلیسا آوردند, دستیاران سرپا نگه اش
داشتند و در همان وضع داوینچی از خطوط بی تقوایی, گناه و
خودپرستی که به خوبی بر آن چهره نقش بسته بودند, نسخه برداری
کرد.
وقتی کارش تمام شد گدا, که دیگر
مستی کمی از سرش پریده بود, چشمهایش را باز
کرد و نقاشی پیش رویش را دید, و با آمیزه ای از شگفتی و اندوه گفت:
"من این تابلو را قبلاً دیده ام!" داوینچی شگفت زده
پرسید: کی؟! گدا گفت: سه سال قبل, پیش از آنکه همه
چیزم را از دست بدهم. موقعی که در یک گروه همسرایی آواز می خواندم , زندگی پراز روًیایی داشتم, هنرمندی از من
دعوت کرد تا مدل نقاشی چهرة عیسی بشوم!."
"می توان گفت: نیکی و بدی دورروی یک سکه هستند ؛ همه
چیز به این بسته است که هر کدام کی سر راه انسان قرار بگیرند.
عشق : تنها نیروی خلاق
هر
جا قدم می گذارید بذر عشق بپاشید: قبل از همه در خانه تان.
به
فرزندان خود، به همسر و شوهر خود عشق بورزید، به همسایه تان عشق بورزید.... مگذارید کسی به سوی شما بیاید، مگر آنکه
هنگامی که ترکتان می کند خوش تر و امیدوارتر باشد. حضور مجسّم
و زنده ی محبت خدایی باشید: محبت را در چهره، در چشمها، در
لبخند و در سلام گرم خود به دیگران پیشکش کنید.
یک
استاد جامعه شناسی به همراه دانشجویانش به محله های فقیر نشین
بالتیمور
رفت تا در مورد دویست نوجوان و زندگی فعلی و آینده آنها تحقیقی
تاریخی انجام دهد. از دانشجویان خواسته شد ارزیابی خود را در
باره تک تک این نوجوانها بنویسند.
دانشجویان برای همه آنها یک جمله را تکرار کردند:
«او شانسی
برای موفقیت ندارد.»
بیست و پنج سال بعد، استاد
جامعه شناسی دیگری به سراغ این تحقیق رفت. او از دانشجویانش خواست که دنباله این تحقیق را بگیرند و ببینند بر سر
آن نوجوانها چه آمده است. به استثای بیست تن از آنها که از آن
محل اسباب کشی کرده یا مرده بودند، از میان 180 نفر باقیمانده
176 نفر به موفقیتهای غیر عادی دست پیدا کرده و وکیل، پزشک و
تاجر شده بودند.
این جامعه شناس حقیقتاً
متحیر شده بود و تصمیم گرفت روی این موضوع تحقیق بیشتری انجام دهد. خوشبختانه توانست همه آن افراد را پیدا کند و از تک
تک آنها بپرسد:
«دلیل موفقیت شما چیست؟»
و پاسخ همه
یکسان و سرشاراز عشق بود:
«دلیل موفقیت ما معلم
ماست.»
آن معلم هنوز زنده بود. استاد جامعه
شناسی جستجو کرد و او را که حالا پیرزنی
فرسوده، ولی هنوز هم بسیار هوشمند و زیرک بود پیدا کرد تا از او فرمول معجزه گری را که از نوجوانهای محلات فقیر نشین، انسانهای شایسته
و موفق ساخته بود، بپرسد.
چشمهای معلم پیر برقی زدند و لبهایش به لبخندی عطوفت آمیز از هم گشوده شد.
پاسخش بسیار ساده بود. او با کمال لطف و تواضع گفت:
- من عاشق آن بچه ها بودم.
عشق هدفی
بزرگتر از آن دارد که صرفاً راحتی ما را فراهم آورد.
به نظر می رسد عده بی شماری از ما، از اینکه شاهد بی اعتنایی عشق
باشیم خرسندیم و گمان می کنیم از آنجا که ما
برای عشق ورزیدن خلق شده ایم، مشکلی پیش نخواهد آمد. همین که
عشق باعث ناراحتی شود یا خواسته ای را در پی داشته باشد ،
بطور غریزی کنار می کشیم و خود را متقاعد می سازیم که نبایستی
درگیر این کار شویم.
هیچ کس نگفته که
عشق آسان است، جست و جویی است دایم که بخشی از آن پُر از
آشفتگی، محرومیت و ناامیدی است. اگر در پی راحتی هستیم بایستی تمرکز
خود را روی خودمان بگذاریم؛ جایی که می توانیم ارباب باشیم و
به واسطه درگیری و سازگاری عقب نیفتیم. اما تا زمانی که
دیگران را به زندگی خود راه می دهیم باید مطمئن باشیم که
درگیر خواهیم شد. از سویی عشق هم از اینکه فقط وسیله ای برا ی
راحتی شود بی ارزش می گردد و از این بی اعتباری رنج می برد.
عشق همیشه چیزی بیش از یک وسیله برای برطرف کردن کمترین نیازهای دو انسان است.
رازموفقیت یک
کشاورز
یکی از کشاورزان همواره در مسابقات، جایزه بهترین غله را به دست
می آورد و به عنوان
کشاورز نمونه شناخته شده بود. رقبا و همکارانش علاقه مند شدند که سر از کار او در آورند و راز موفقیتش را
بدانند. به همین سبب او را زیر نظر گرفتند و مراقب کارهایش بودند.پس از مدتی جستجو، سر انجام به نکته عجیب و
جالبی رو به رو شدند. این کشاورز پس از هر نوبت کشت، بهترین بذرهایش را به همسایگانش می داد و
آنها را از این نظر تامین
می کرد. بنابراین همسایگان او باید فاتح مسابقات می شدند نه خود او!کنجکاوی بیشتر شد و و کوشش علاقه مندان به
کشف این موضوع که با تعجب و تحیر نیز آمیخته شده بود، به جایی نرسید . سرانجام تصمیم گرفتند که
از خود او بپرسند و پرده
از این راز عجیب بردارند. کشاورز هوشیار و دانا در
پاسخ همکارانش گفت:"چون جریان باد، ذرات بارور کننده غلات
را از یک مزرعه به مزرعه
دیگر می برد، من بهترین بذرهایم را به همسایگان می دهم تا باد ذرات بارور کننده نامرغوب را از مزارع آنها
به زمین من نیاورد و کیفیت محصولات مرا خراب نکند.!"همین تشخیص صحیح و درست کشاورز، توفیق کامیابی در مسابقات بهترین غله را
برایش به ارمغان آورد.
مانع
در زمان های قدیم، پادشاهی تخته
سنگی رادر وسط جاده قرار داد و برای اینکه عکس العمل مردم را ببیند، خودش را جایی مخفی کرد.
بعضی از بازرگانان و ندیمان ثروتمند پادشاه بی تفاوت از کنار تخته سنگ می گذشتند. بسیاری هم غرولند می کردن که این چه شهری است که نظم ندارد. حاکم این
شهر عجب مرد بی عرضه ای است و.... با
وجود این هیچ کس تخته سنگ را از وسط راه بر نمی داشت.
نزدیک غروب, یک روستایی که پشتش بارمیوه و سبزیجات بود،
نزدیک سنگ شد. بارهایش را زمین گذاشت و با هر زحمتی بودتخته سنگ را از وسط جاده برداشت و آن را کناری قرار
داد. ناگهان کیسه ای را دید که وسط
جاده وزیر تخته سنگ قرار داده شده بود. کیسه را باز کرد و داخل ان سکه های طلا و یک یاداشت پیدا کرد.
پادشاه در آن یادداشت نوشته بود هر سد ومانعی
می تواند یک شانس برای تغییر زندگی انسان باشد.
نجات
عشق
در جزیرهای زیبا تمام حواس، زندگی می کردند:
شادی، غم، غرور، عشق و......
روزی خبر رسید که به
زودی جزیره به زیر آب خواهد رفت.
همه ساکنین جزیره
قایق هایشان را آماده و جزیره را ترک کردند. اما عشق می خواست تا آخرین لحظه بماند، چون عاشق جزیره
بود.
وقتی جزیره به زیر آب فرو می رفت، عشق از ثروت
که باقایقی با شکوه جزیره را ترک می کرد کمک خواست و به او گفت:آیا می توانم با تو همسفرشوم؟
ثروت گفت: نه، من مقدار زیادی طلا و نقره داخل قایقم هست و دیگر جایی
برای تو وجود ندارد.
پس عشق از غرور که با یک کرجی
زیبا راهی مکان امنی بود، کمک خواست.
غرور
گفت: نه، نمی توانم تو را با خود ببرم چون تمام بدنت خیس و
کثیف شده و قایق زیبای مرا کثیف خواهی کرد
غم در
نزدیکی عشق بود. پس عشق به او گفتاجازه بده من با تو بیایم.
غم با حزن گفت: آه، عشق، من خیلی ناراحتم
و احتیاج دارم تا تنها باشم.
عشق این بار سراغ شادی رفت و او را صدا زد. اما او آنقدرغرق شادی و
هیجان بود که حتی صدای عشق را هم نشنید.
آب هر لحظه بالا و بالا تر می آمد و عشق دیگر
نا امید شده بود. که ناگهان صدایی سالخورده گفت: بیا عشق من تو را خواهم برد
عشق آنقدر
خوشحال شده بود که حتی فراموش کرد نام پیرمرد را بپرسد و سریع خود را داخل
قایق انداخت و جزیره را ترک کرد.
وقتی به خشکی رسیدند، پیرمرد به راه خود رفت و عشق تازه متوجه
شد کسی که جانش را نجات داده بود، چقدر بر گردنش حق
دارد.
عشق نزد علم که مشغول حل مساله ای روی شن های
ساحل بود رفت و از او پرسید آن
پیرمرد کی بود؟
علم پاسخ داد: زمان
عشق با تعجب گفت: زمان؟ اما چرا او به من کمک
کرد؟
علم لبخندی خردمندانه زد و گفت: زیرا تنها زمان قادر به درک عظمت عشق
است.
یاد پدر
پدرم این جوری بود وقتی
من :
4 ساله که بودم فکر می کردم پدرم هر
کاری رو می تونه انجام بده.
5 ساله که بودم فکر می کردم
پدرم خیلی چیزها رو می دونه.
6 ساله که بودم فکر می
کردم پدرم از همة پدرها باهوشتر.
8 ساله که شدم ، گفتم
پدرم همه چیز رو هم نمی دونه.
10 ساله که شدم با خودم
گفتم ! اون موقع ها که پدرم بچه بود همه چیز با حالا کاملاً فرق داشت.
12
ساله که شدم گفتم ! خب طبیعیه ، پدر هیچی در این مورد نمی دونه
.... دیگه پیرتر از اونه که بچگی هاش یادش بیاد.
14 ساله که بودم گفتم : زیاد حرف های پدرمو تحویل نگیرم اون خیلی
اُمله.
16 ساله که شدم دیدم خیلی نصیحت می کنه گفتم باز
اون گوش مفتی گیر اُورده.
18 ساله که شدم . وای خدای من
باز گیر داده به رفتار و گفتار و لباس پوشیدنم همین طور بیخودی به آدم گیر می ده
عجب روزگاریه.
21 ساله که بودم پناه بر خدا بابا به طرز
مأیوس کننده ای از رده خارجه.
25 ساله که شدم دیدم که
باید ازش بپرسم، زیرا پدر چیزهای کمی درباره این موضوع می دونه زیاد با این قضیه
سروکار داشته.
30 ساله بودم به خودم گفتم بد نیست از
پدر بپرسم نظرش درباره این موضوع چیه هرچی
باشه چند تا پیراهن از ما بیشتر پاره کرده و خیلی تجربه داره.
40 ساله که شدم مونده بودم پدر چطوری از پس این همه
کار بر میاد ؟ چقدر عاقله، چقدر تجربه داره.
50 ساله که
شدم حاضر بودم همه چیز رو بدم که پدر برگرده تا من بتونم باهاش دربارة همه چیز حرف بزنم ! اما افسوس که قدرشو نتونستم خیلی
چیزها می شد ازش یاد گرفت.
